Tot aan de boot naar Greece

(Deze blog had gisteravond eruit gemoeten maar helaas hadden we geen Wifi aan boord van het schip)

Half 5 plus één keer 9 minuten snoozen in een Ferrari hotel in Modena.... We moeten al weer opstaan.
We hadden nog wel 2 dagen kunnen slapen geloof ik. Maar goed dat ik vannacht de wekker ook nog maar gezet heb. Erik had de zijne een uur telaat ingesteld. Hij sliep al half tijdens het programmeren zeker.
Ontbijt zoals altijd. Alles heerlijk vers, jus, eitje, spek,yoghurt etc etc.
Tijdens het eten krijgen we een opgave waarmee we de eerste coördinaat moeten ontcijferen.... Een soort rebus. Met als extra opmerking. Franse pet? Na enig speurwerk en overleg komen we uit op de e35 ter hoogte 'Al Pino'. Whats in à name.
Als je de code niet zou kraken zou je hem kunnen 'kopen' bij de organisatie. Kosten, 5 strafpunten. Maar tijdens het eten helpt iedereen iedereen en alle equipes kunnen op de juiste tijd aanrijden. Wij 14 minuten later als nummer 1. De ranking in het klassement is start volgorde. Maar dan omgekeerd. Eerste plaats als laatste starten, en dat waren wij.
We rijden via Florence, Rome richting Napels. Op route 1 zijn meerdere wegen te nemen en helaas pakken wij een verkeerde route. De net geopende weg staat niet op onze navi en bij het bepalen van de juiste eindtijd schatten we die verkeerd in. We zijn 6 minuten te vroeg en daarmee gelijk 12 strafpunten. Ggrrrrrr.......
Route 2 zijn we 6 minuten te laat. Ook weer 6 strafpunten. Grrrrrr...... Te vroeg wordt namelijk dubbel gestraft om hardrijden tegen te gaan. Dat gebeurt bij meerdere organisatie trouwens.
Route 3 wordt gereden op basis van gemiddelde snelheid. Daarmee moet je de eindtijd bepalen. Afstand is natuurlijk vast gegeven. Was 166km. Gemiddelde snelheid moet worden gereden met 108km/uur. Dat is dus 1,53 uur. Dat even omrekenen naar minuten. Maal 60 dus, geeft je een reistijd van 92 minuten. Tel je bij de starttijd op en je weet je aankomsttijd. Kon je het volgen. Appeltje eitje voor ons....... Nul strafpunten!
Bij de start van deze etappe krijgen we van de organisatie een vragenlijst met 20 weetjes over het Italia. We maken een foto en sturen het naar onze 20 personen die in de backoffice zitten. Als wij later op de dag onze mail checken, komen de meeste antwoorden al binnen. Wilco Googled zelf nog wat bij elkaar en hij kan op de post. Nouja afgegeven worden bij de organisatie...
Vanuit Napels gaan we langs de kust van de Middellandse zee naar Salerno. Deze wordt neutraal gereden. Je kunt even rustig aan doen en genieten van de prachtige omgeving. Wel fijn want dan pik je toch iets meer mee. De wegen stijgen tot grote hoogte, de uitzichten zijn adembenemend. Scandinavië, Rusland, noordkaap vorig jaar was mooi. Maar dit doet niet onder daarin.
Aangekomen in Napels krijgen we het nieuwe coördinaat met de mededeling dat het ook een neutrale route is. Wordt niet op tijd gereden. We rijden samen met de Audi boys omhoog in rap tempo. In de dorpen gaat het uiteraard netjes rustig. De plaatselijke bewoners weten niet wat ze zien. Een karavaan van dure bestickerde auto's. Ze snappen er niets van. Er staan hier ook huizen op instorten en dan wordt het contrast wel groot. We zouden hier de auto ook niet onbeheerd achter laten.
Maar nogmaals, de wegen zijn zoooooo mooi. Ik had m'n foto's die ik op iPad iPhone had staan door een vriend eraf laten halen en ergens opgeslagen. Maar goed ook. Erik zeg dat ik wel een Japanner lijkt met al dat gefotografeer. Ik wil thuis mensen laten zien waar we geweest zijn dus heb al honderden foto's geloof ik. En telkens denk ik dat het nog mooier kan. De kust met z'n bergen en waterlijn, beschenen door zonnestralen..... Ik heb de organisatie nu al bedankt voor de plaatsen waar wij ons bevinden. Niet te beschrijven....... Zo'n tripje als dit kost best wat geld. Maar wederom wordt dit een reis om nooit meer te vergeten. Kon dit maar elk jaar!
En dan komt hét moment van de dag. Marc bied mij aan om zijn fantastische bolide, de Audi RS 5, 4,2 liter V8 met 500 pk zelf naar beneden te sturen. Kuipstoelen, flippers aan het stuur..... ben er niet zo voor om in andermans auto's te rijden maar ik sla dit aanbod toch even niet af. Marc stapt bij Erik in de dodge en Peter rijd met mij mee. Wat een genot, power, geluid, aanzien! Het automatisch terugschakelen gaat met door de computergestuurd tussengas gepaard. Wat een vet geluid. De dodge van ons is een brute bak. De auto van Marc een race kanon. Ieder z'n charme. Ik denk de twee paradeplaatjes onder de auto's op deze trip.
Ik zal waarschijnlijk maar 20% van het kunnen van de Audi gebruikt hebben maar wat een ervaring. Locale mannen kijken naar de auto en ik kijk terug met een blijk van ' dat kunnen jullie niet betalen', haha. Ik ook niet hoor maar waan me wel even in een hemelse wereld. Beneden aan zee parkeer ik hem netjes en zal er toch weer uit moeten helaas....
Ik dank Marc de Boggende hartelijk, hij kijkt me aan en zegt dat ik hem maar een keer een dagje op moet halen. Wat een gozer.........
We nemen even de tijd om het strand op te lopen en we krijgen spontaan het idee met z'n vieren te gaan zwemmen. Lachen. We kleden ons uit tot de onderbroek, gelukkig had ik een schone aan. Erik staat 'naakt' op het strand met de tenen in het water. Marc staat tot aan de knieën, Wilco tot de navel..... En Peter gaat al the way. Zelfs z'n haren gaan onder. De Italianen verklaren ons voor gek, crazy people, zeggen ze terwijl ze foto's van de dodge maken. De politie was overigens minder enthousiast over ons rallyrijders. We maken dat we wegkomen!!
De laatste etappe van 330 km gaat naar Brindisi. We rijden met een autootje of 5 en hebben allemaal een bakkie aan boord. Lekker ouwehoeren met z'n allen. Liedjes via youtube downloaden en over de bak zenden. Het wordt erger en erger.... Tegen het schunnige aan.
We zitten momenteel in de hak van Italië. Daar ligt een schip in de haven. Gaan we deze nu pakken of niet Peter. Ik vertrouw het niet meer. We zien het wel..... Ik leg m'n pen en papier even aan de kant. Trek m'n jas aan en loop naar de jongens en dames buiten. Het is 5 graden maar voelt door de snijdende wind koud aan.
Bij het wachten voor de boot lees ik mijn verhaal aan Erik voor. Valt niet altijd mee..... Voor beide niet. Tranen over de wangen soms. Van het lachen uiteraard.

Dikke kus aan Amber en Lars. Zie jullie bij thuiskomst weer. Mis jullie. X Papa.

Tot aan de Griekse kant....... Boottocht duurt 15 uur. Morgen 12.00uur Nederlandse tijd meren we aan. Als we niet eskimoteren dan. We hebben een kajuit met onze teammaten. Oh god dat wordt wat.

See you......

http://youtu.be/YQHsXMglC9A