Vanaf de noordkaap nu..... Adembenemend

Vanuit het hotel, 30 km onder de noordkaap. Locale tijd. 01.35 uur.

Ik geloof dat het vandaag dinsdag was. Voor ons de derde route tijdens de mysteryroads.
Na heerlijk geschoren, gedouched en ontbeten te hebben mochten we vanmorgen als vierde starten. 08.06 dus vanuit Kalix, Zweden. Ook vandaag geldt weer de vraag, waarheen leidt de weg, die wij moeten gaan. Het is koud geweest vannacht. De auto voelt van binnen ijskoud aan. Erik start van een afstand de auto zodat al warm kan lopen voordat we bij de dodge aankomen. Ook de stoel en stuurverwarming gaan dan al automatisch aan. Ja, het kost wat maar dan heb je ook wat. De blikjes drinken zijn bevroren merken we als we een eerste blikje fanta losklippen. Nou, die ontdooien vanzelf want we zetten de binnentemperatuur op een behaaglijke 23 graden celsius. De wegen worden steeds meer van sneeuw voorzien en het lijkt allemaal 1 grote witte vlakte te worden. Gladheid wordt ook steeds meer een puntje van aandacht. De dodge heeft veel vermogen die je met beleid op de weg moet zetten. De routes zijn niet zo lang meer want er wordt op dit moment iets meer de nadruk gelegd op de omgeving dan op lange afstand rijden. De witte natuur met zijn enorme bossages zijn mooi en wordt alleen maar mooier. We hebben weer zo'n duizend kilometer gereden in enkel bos. Geen steden, industrie maar schoonheid van moeder natuur. Ook komt het voor dat je soms wel 50 km geen auto ziet. Vrachtwagens kom je nog wel eens tegen hier. Allemaal geladen met stammen boomhout. Maar er zijn nog zat bomen die lijken te treuren onder het gewicht van de sneeuw. De mooie zon die de hemel oranje doet kleuren. We zien weer rendieren oversteken. Geen tientallen maar rond de honderd schatten we. Links en recht van de weg. Kuddes van wel 50 bij elkaar. Maar wel oppassen want ze deinzen echt niet terug van auto's. Zij zijn hier de baas en lopen zo de weg op.

Wel hebben we vandaag een grote tegenvaller in ons hechte groepje. De landrover discovery van team 9, Henk en Bram had de laatste dagen al last van een vervelend moterprobleem. De auto springt in zijn noodloop wat betekent dat hij plots niet harder gaat dan 45 km/uur. Dat doet de moter zelf om te voorkomen dat bij een storing nog grotere schade optreed. "Normaal" zet Henk dan de auto even aan de kant. Start hem opnieuw, de auto reset zich en de weg kan weer vervolgt worden. Maar het gebeurde steeds vaker en vanmiddag lukte ook dat niet meer. Henk regeld wat hij moet regelen en na 4 uur wachten in de kou wordt hij afgesleept naar de landrover dealer 3 uur rijden verder. We hopen dat de disco te reageren is en dat zij hun weg kunnen vervolgen.

Helaas missen zij daardoor wel een leuke opdracht op etappe 3. Bolletje Pijltje. Wat dat is hoor ik u denken. Ik leg het uit. Je krijgt een vel vol tekeningen waarbij telkens een bolletje en een pijltje getekend is. Het bolletje is de richting waar je vandaan komt. En pijltje, juist...... Is waar je heen moet. Met de foto in de bijlage snap je wat de bedoeling is. Denk ik.
De route gaat over een 90 kilometer. Je begint met de dagteller op nul te zetten. Lees de instructie en wanneer die genomen moet worden. Ben je bij dat punt aangekomen zet je de dagteller weer op nul en lees weer de instructie........ Etc etc. Het klinkt heel makkelijk en dat is het ook als je goed oplet en de dagteller op nu blijft drukken. Anders zie je door de bomen het bos niet meer. En daar staan er een heleboel van hier. Door de hevige sneeuwval blijken toch wegen, die in de zomer wel berijdbaar waren toen de organisatie de route uitzette, nu ondergesneeuwd te zijn. En daardoor kwamen veel deelnemers in de problemen. De etappe wordt later geneutraliseerd en er vallen dus geen strafpunten. Jammer want wij kwamen erg goed uit met de eindbestemming.

Halverwege de dag weten we genoeg. We zullen deze editie ook even de noordkaap aan gaan doen. De afstand wordt te klein om dat te laten schieten. De noordkaap is het noordelijkste puntje van Europa. Ook weer zo'n plek waarvan je kunt zeggen dat je er mooi geweest ben. Erik is er in 2013 geweest met Marcel Boere tijdens de scancoverytrial....

De buitentemperatuur wordt lager en lager. De dodge geeft op een bepaald moment zelfs de - 40*C aan. We hebben echter tot -39*C op de plaat vast kunnen leggen. Erik vraagt me of ik met zijn pro comp, een waterdichte camera zo groot als een lucifersdoosje, wil filmen buiten de auto.
Ik zet een speciale uitschuifbare stok aan de camera en doe m'n raam open. Ik film van voor naar achter, achter naar voren, van laag bij de grond, wijd, hoog.... Alle standjes heb ik wel gehad.
Ik denk dat m'n hand 25 seconden buiten de auto is geweest maar met -40*C en rijwind van 90km/u. is dat erg frisjes weet ik nu. Ik trotseer de kou tot m'n hand aangeef van de arm af te willen vallen. Ik haal de camera naar binnen. Daarna ben ik echt een kwartier bezig om alles weer om temperatuur te brengen. 3 vingers doen me serieus pijn en ben daarom ook blij als alle tintelingen weer weg zijn. Gelukkig, de boel is weer op temperatuur. Maar goed het ging om die mooie shots vanuit de auto gefilmd. Aaaaaahhh...... Savonds in het hotel blijkt dat ik de power knop niet ingedrukt schijnt te hebben. Ik heb gewoon niets gefilmd. Wat een sufferd. Nou, vandaag maar weer proberen. Ik zie er al naar uit. Brrrrr......
Onderweg krijgen we te horen van thuis dat we goed in het dagklassement staan. Een gedeelde eerste plaats met team 16. Novel Art. We nemen contact met ze op via de gegevens die in het roadboek staan. Het wordt een spelletje onderling. We proberen van elkaar uit te vogelen wat hun ideale tijd is. We proberen elkaar op te naaien harder te gaan rijden om zo een verkeerde eindtijd te laten registreren. Maar we zijn niet gek. We hadden voor onszelf een eindtijd geschat en hebben ons daar aan gehouden. Ik kijk naar de navigator van team 16 en ook die is nog niet aan het bellen om af te klokken. Haha, wat doet hij en wat doe ik. Savonds bij het diner maakt Peter Jacobsen de stand bekend. We zitten er net naast. Team Novel Art heeft 1 punt minder en gaat er met de dagbeker vandoor. Scheisse......

De dag eindigde in een hotel in het plaatsje Hönningvag. We checken in en stellen dan als eerste de wifi's in. Telefoon en laptop aankoppelen om contact te maken met de thuiswereld. Even opfrissen en naar beneden om gezamenlijk met de hele groep aan het diner te beginnen. Het clubje is niet zo groot als bij andere organisaties maar dat maakt het onderling wel gezelliger. Je spreekt met iedereen dus vreemden zijn er niet meer. Natuurlijk zijn er altijd auto's in de groep die meer aandacht trekken dan andere en daardoor bekender. Wij hebben daar wel de eerste plaats in.

We lopen om half 1 nog even naar buiten met Patrick en Linda, die zich erg veilig voelt bij haar mannen. Wij daarentegen vinden dat Linda, de touwtrekker van ons vlinderkind teams een vrouw uit duizenden is. Gezelligheid kun je wel aan haar overlaten. Ook heeft ze dagelijks contact met radio en krant om vlinderkind zelfs vanaf het noordelijkste Europese punt in de picture te stellen. En geloof me dat doet ze goed. Bij terugkomst gaat Erik al naar bed. Wilco duikt nog even de kroeg in om samen met wat mensen een alcoholvrij afzakkertje te pakken. Ook anderen kunnen niet oneindig in de bar blijven hangen want smorgens is standaard de blaaaaaastest. (Linda!)
Als ook ik een half uur later in de hotelkamer aankom ga ik beginnen met deze blog. Anderhalf uur later lig ik te slapen in de stoel met de laptop op m'n schoot. Het wordt tijd om onder de dekens te gaan liggen.

Nummer van de dag....... http://youtu.be/TO9Qa7MpAvw

Tijdens het ontbijt van deze dag maak ik m'n reisblog af. Van Henk en Bram krijgen we te horen dat de landrover weer gemaakt is en dat ze richting ons komen. Wij staan opgesteld om naar DE NOORDKAPP te rijden. Ik sluit nu af want we rijden al. Ik ga ook naar de omgeving kijken.

Genieten!!!

Laterrrrr.