Russia.... Eat that Poetin. Hollanders in town

Moe maar voldaan.....

We moeten nog 225 km en dan hebben we bereikt wat Peter Jacobsen, de organisator van mysteryroads voor ogen had. Naar zijn eigen voornaam toe rijden in 1 keer. Sint Petersburg! De rijders en hun navigatoren hebben dan 2596km gereden. De etappes waren lang 139, 278, 404, 348, 306, 241, 133, 213, 144, en een laatste stukje van 390 km. Voor de fanatiekelingen, je mag het narekenen. Het was me het dagje wel. Ook hebben we dan 3 uur in tijd ingevlogen. De tijd in Rusland ligt op +3........

En we gaan nu tijdens dit schrijven live van de weg af......... We zien een team langs de weg staan en stoppen direct om te kijken of we kunnen helpen. Het zijn Marc en Peter. Team 1 met de Audi S5. De wegen zijn zo slecht hier en gaten van wel 15 cm diep gok ik. De dodge maakt al grote klappen, laat staan de 20 inch sportvelden van de Audi jongens. Ook team 11, Linda en Patrick stoppen. We doen hesjes aan en lopen met zaklampen terug. Henk en Bram, team 9 hebben de jongens al voorzien van rode lichtflitsers zodat alles goed opvalt in de donkere bossen van Rusland. Klasse werk met z'n allen. Samen staan we sterk. Veiligheid boven alles. Er stond geen tijd op deze route dus even rust creëren. De band is niet te repareren en alle hulptroepen zijn al ingeschakeld. Mark heeft geen reserve wiel. Dom of niet? Hij heeft hem gewoon nu niet. Na wat overlegt te hebben stappen de Audi boys in hun warme auto en wachten op hulp die komen gaat. Wij zijn er niet voor om vrienden achter te laten maar we kunnen niets doen en de weg naar de finish is nog lang. Erik zet nog even een gele lichtgevende breekstok 50 meter terug en we besluiten door te rijden........ Met goedkeuren van Mark en Peter uiteraard.

Waar was ik met m'n blog. Even schakelen weer. Duitsland, Litouwen, Letland en toen..... Richting het gevreesde Rusland. Zou Peter het durven? Ja, hij durft want we rijden momenteel dus echt in Rusland. Maar niet zonder slag of stoot. Voor de grens worden we opgevangen door Terry, Jürgen en de cameraman. We krijgen onze documenten terug die ze van ons gestolen hadden. De paspoorten met inderdaad een visum. Terry leg ons uit hoe alles in z'n werk gaat en wenst ons veel succes met ons Russisch. Ook verteld hij ons er nog bij dat ze hier niet zo meegaand zijn en dat het wel een uurtje kan duren allemaal. Erik en ik hebben zowel kippenvel als angstzweet.
We gaan naar huisje 1. Terry had ons gezegd dat we bij het huisje moesten stoppen en daar met onze paspoorten melden. Fout 1, de dienstdoende douane beambte kijkt ons boos aan en geeft aan dat we voor de witte streep hadden moeten stoppen. Hij sla ons nog net niet in de boeien. Maar zegt wel dat een volgende keer sancties zullen volgen. We zeggen in ons beste Russisch sorry en krijgen de verklaring dat we geen inwoner van Letland meer zijn maar even op niemandsland zweven. Hij vraag Erik nog even én passant wat voor een auto het is en waar deze vandaan komt. De mensen hier hebben het niet zo op amerikaans spul en jawel de auto is geproduceerd in...... Amerika. En dan ook nog in het roze! Wij maken hier geen vrienden. Maar blijven lachen, anders ga je het niet redden. Huisje 2, moeten we onze paspoorten laten zien. Huisje 3 krijgen we een formulier wat we in 2 voud in moeten vullen. Huisje 4 neemt 1 formulier weer in, het andere ga je bewaken met je leven, want raak je deze kwijt, kom je morgen het land GEWOON NIET UIT. Huisje (waar was ik) 5 komt de grote plagerij. Formulieren halen bij de balie. Volgens ons is deze dame het hele jaar ongesteld want deze is niet vriendelijk. Tegen niemand die Nederlands praat. De 1 moet...

Weer even een tussendoortje. De auto's vallen hier met bosjes uit want de 1 na de ander staat met lekke band naast de weg. Er wordt bij ons gevloekt in de auto want de wegen worden bijna onbegaanbaar. Knipperlichten en sleepwagens om de kilometer. Niet normaal....

Maar goed, ik zei. De 1 moet het formulier zo invullen. Wij dachten toen met z'n allen slim te zijn door aan elkaar in het Nederlands door te geven hoe je het formulier dus in moet vullen. Helaas, mevrouw vind dat de 1 de handtekening zus moet zetten en een ander de handtekening weer zo. Die in zwarte pen. Die in blauwe pen. Boven de lijn. Onder de lijn. En bij elke fout krijg je een nieuw formulier om opnieuw te beginnen. Ook moeten sommige een kamer van koophandel uittreksel laten zien. Wij, dankzij Monique, hadden het origineel (in ieder geval niet van echt te onderschrijven..sssstt). Goedgekeurd! Het ALS-team had een kopie zonder een blauw vierkantje linksboven in de hoek. Ze hebben anderhalf uur met z'n 3en moeten lullen, maarrrrr goedgekeurd. Maar achter ons kwamen er, die hadden het formulier NIET bij hun...... Ik weet nu nog niet hoe dat afgelopen is maar daar hadden wij een zwaar hoofd in. Wij zaten in de tweede groep van 4 auto's die door de douane ging. Groep 1, waar de Audi boys ook in zaten konden na de formulierenzooi ook nog eens de halve auto uitpakken. En als laatste ging de drugs hond er nog in.
Standaard bij iedere auto is dat 2 beambtes (in ons geval een suffe rus en een mooie nikita) de auto even doorlopen met zaklamp. Alle deuren los, moterkap open, kijken onder de stoelen, in de achterklep en bijna konden we de vastgeboutte kist om de gastank eraf halen. We hadden geluk.
Het was ook niet druk bij de grens. Rusland doet er alles aan om het niet aantrekkelijk te maken voor buitenlanders dit land te betreden. En dat lukt op deze manier.
Wij hebben er 4,5 uur over gedaan. Voor een miezerige 200 meter niemandsland.

Aan de andere kant. Wij kunnen nu toch wel even zeggen dat we er zijn geweest. Bij de grens nog stiekem wat foto's gemaakt, waar men ook niet van was gediend. Maar hier komen we nooit meer dus klikken met die iphones. Amber, de schat van een dochter van Wilco had hem haar knuffel meegegeven. Ook die wilde op de foto


Je gelooft me vast niet als ik je meld dat er net een gat zo groot was dat er direct 8 auto's op een rij banden staan te wisselen. We vragen ons domweg af of dit elke avond zo is. Bizar gewoon!
Wordt hier dan niets aan gedaan en accepteren de mensen dit zo makkelijk zoals wij brood halen bij de bakker. Snappen er niets van.
Het weer wordt iets slechter. Nog 119 km en we zijn bij het hotel. Ik hoorde bij een vluchthaven? Daar hebben ze vast wie-fie...... En kan m'n blog eruit. Hoop dat ik nog wat foto's kan plaatsen. We hebben veel gereden dus hebben er niet zoveel. Het land nodigd het ook niet echt uit.

Het nummer van de dag dragen we op aan onze maatjes die al 2,5 uur met klapband op hulp wachten. Ik hoop dat alles vervangen kan worden. Mark zei een 2 maanden geleden. Erik en Wilco, zonder jullie minder fun. Andersom vinden wij dat hetzelfde. De S5 hoort erbij.

http://youtu.be/gEPmA3USJdI


Bram en Henk, onze vlinderkind compagnons zitten waarschijnlijk al aan de bar, mannen we komen eraan! Laat wat voer voor ons over, please.

We waren vol van het grensverhaal maar we hebben ook.....
-everzwijnen gezien vlak langs de weg
-2 bruine beren, dood en 25 cm lang (in pot)
-autogas kunnen kopen tot aan Russia
-de Baltische zee kunnen ruiken
-corrupte agenten gezien. We leggen dan €75 in het zicht en het grote geld verstoppen we dan.
Dan kan het ons waarschijnlijk nooit meer kosten als die €75 voor onzin dingen waar de politie
over valt. Erik zei terecht, in Nederland betaal je belasting. Hier betaal je de corrupte politie.
-geteld dat de dodge inmiddels het 16e nieuwe land is binnengereden
-ijsvissers gezien midden op dichtgevroren meren. Waanzin!


Mijn streven was ook vandaag toch nog de reisblog eruit te doen. I did it!

Laat in het hotel maar er is gewoon buffet..... Broccoli, piepertjes, balletje gehakt, salade, Mmmmmm. Dat gaat er nu wel in.

Erik, slapen nu. Het is mooi geweest voor vandaag jongen

Ps. Op dit moment staan we tweede in het klassement.
Linda en Patrick eerste zelfs.
Henk en Bram gaan zich opklimmen naar plaats drie. Goud, zilver en brons. Www.vlinderkind.nl aan de top! Dat verdienen ze.